Μιχάλης Σάλλας - 4. Οι "αποτυχίες" Ιονικής και Εργασίας

1975: Ο Στρατής Ανδρεάδης (αριστερά), λίγο πριν ο Καραμανλής τού πάρει (μεταξύ άλλων) την Ιονική.
Φωτογραφία από την δεξίωση για τον γάμο τής Χριστίνας Ωνάση (μέσον) με τον γυιο τού Στρατή, Αλέξανδρο (δεξιά).

Αν ο Μιχάλης Σάλλας σημάδεψε την τραπεζική αγορά με τις εξαγορές που πέτυχε, την σημάδεψε ίσως περισσότερο με εκείνες όπου απέτυχε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα έγιναν με την Ιονική Τράπεζα, το 1999.

Η Ιονική ανήκε στον όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας, την οποία είχε πάρει το 1975 η κυβέρνηση Καραμανλή από τον Στρατή Ανδρεάδη για να την εξυγιάνει. Είκοσι τόσα χρόνια αργότερα, με την τράπεζα καθαρή από χρέη, η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να πουλήσει. Τότε εμφανίστηκαν τρεις υποψήφιοι αγοραστές: η Πειραιώς του Σάλλα, η Alpha του Κωστόπουλου και η Eurobank του Λάτση. Το αρχικό τίμημα προσδιορίστηκε στα 200 δισεκατομμύρια δρχ. για το 51% των μετοχών.

Παρένθεση. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του ξεπουλήματος, πρέπει να αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της Ιονικής, "τα συνολικά προ φόρων και προβλέψεων κέρδη του ομίλου της Ιονικής Τράπεζας ανήλθαν το 1998 σε 24,6 δισ. δραχμές, έναντι 12,4 δισ. δραχμών το 1997 (αύξηση 98,4%)", ενώ μόνο τα καθαρά κέρδη της Ιονικής αυξήθηκαν κατά 133,8% (από 7,4 δισ. το 1997 σε 17,3 δισ. δραχμές το 1998! Με απλά λόγια, το κράτος έβγαλε για πούλημα αντί 200 δισ. δραχμών μια επιχείρηση η οποία την προηγούμενη χρονιά είχε καθαρά κέρδη 17,3 δισ. παρ' ότι όλοι ήξεραν πως θα έβγαινε στο σφυρί πολύ σύντομα! Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή η χρηματιστηριακή αξία της Ιονικής ανερχόταν στα 700 δισεκατομμύρια. Κλείνει η παρένθεση.

Εν πάση περιπτώσει, ως καταληκτική ημερομηνία υποβολής δεσμευτικών προσφορών ορίστηκε η Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 1999. Τέσσερις ημέρες νωρίτερα, η Ναυτεμπορική αναπαράγει δημοσίευμα των Financial Times, σύμφωνα με το οποίο μια μεγάλη ελληνική τράπεζα (χωρίς να κατονομάζεται) είχε καταθέσει 550 δισ. δραχμές από το χαρτοφυλάκιο αμοιβαίων κεφαλαίων στο όνομά της στο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στη βρεττανική πρωτεύουσα. Τα χρήματα αυτά χορηγήθηκαν ως δάνειο στον καταθέτη, με αποτέλεσμα να διογκωθούν τεχνητώς τα χαρτοφυλάκια χορηγήσεων και καταθέσεων της Ιονικής. Τα παπαγαλάκια έπιασαν δουλειά και κάποια απ' αυτά κατονόμασαν την Κτηματική ως την τράπεζα που πραγματοποίησε την παραπάνω συναλλαγή καθ' όλα νομίμως στα πλαίσια πράξεων swaps που πραγματοποιούσε με το υποκατάστημα της Ιονικής στο Λονδίνο τα τελευταία δύο χρόνια. Κάποια άλλα παπαγαλάκια, όμως, άφησαν να εννοηθεί ότι η δουλειά στήθηκε από κάποιον εκ των υποψηφίων αγοραστών, ο οποίος προσπαθούσε να ανεβάσει την αξία της πωλούμενης τράπεζας. Τίποτε δεν αποδείχθηκε.

Αμέσως, η Πειραιώς ξεκίνησε έναν πόλεμο ανακοινώσεων, καταγγέλλοντας τα πάντα, από την τακτική των αντιπάλων της μέχρι τους όρους του διαγωνισμού, μη παραλείποντας να τονίσει το αμείωτο ενδιαφέρον της για την απόκτηση της πωλούμενης τράπεζας. Ο Κωστόπουλος τσίμπησε. Όταν ανοίχτηκαν οι προσφορές, η Alpha ανακηρύχθηκε ως νικήτρια με την προσφορά της να φτάνει τα 272 δισ. Η Πειραιώς είχε περιοριστεί στα 254 δισ. ενώ η Eurobank δεν κατέθεσε ποτέ τελική προσφορά. Ο Κωστόπουλος είχε νικήσει τον Σάλλα.

Και όμως, ο Σάλλας δεν είχε νικηθεί! Σίγουρα, ο ηρακλειώτης τραπεζίτης πρέπει να γελούσε κάτω από το μουστάκι του. Ήξερε πως Κωστόπουλος και Λάτσης είχαν προχωρήσει σε κατ' αρχήν συμφωνία να χτυπήσουν από κοινού την Εμπορική, όταν εκείνη θα έβγαινε για πούλημα. Καταλάβαινε, λοιπόν, ότι ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα τής Ιονικής βρισκόταν ήδη καθ' οδόν προς την μητρική της τράπεζα και, συνεπώς, αν την αποκτούσε εκείνος, θα έπαιρνε ένα μισοαδειανό κοστούμι. Έτσι, μπήκε στον χορό, χωρίς κατά βάθος να είναι διατεθειμένος να χορέψει. Στόχος του ήταν να "ξεματώσει" τον Κωστόπουλο. Τελικά, κατάφερε να τον κάνει να πληρώσει 272 για κάτι που πουλιόταν 200. Όταν, μετά από λίγο καιρό, θα έβγαινε στο σφυρί και η ΕΤΒΑ, ο Κωστόπουλος θα ήταν εξουδετερωμένος...

Λίγο αργότερα, ο Σάλλας έκανε την ίδια και καλύτερη ντρίπλα στον Λάτση, όταν εκείνος εκδήλωσε ενδιαφέρον για την εξαγορά τής Τράπεζας Εργασίας. Το αρχικό τίμημα για το 50,1% των μετοχών τής Εργασίας είχε οριστεί στα 600 δισ. Η Πειραιώς έφτασε στο σημείο να προσφέρει για κάθε μετοχή της Εργασίας 3,75 δικές της μετοχές συν 15.000 δρχ, ανεβάζοντας έτσι την αξία τής μετοχής της Εργασίας στις 52.500 δρχ. Ο Λάτσης οργίστηκε και έκανε ρελάνς: 2,4 μετοχές Eurobank συν 17.000 δρχ, αντάλλαγμα που έδινε αξία σε κάθε μετοχή Εργασίας 56.312 δρχ.

Τελικά, ο Σάλλας, με τα τερτίπια του, υποχρέωσε τον Λάτση να σκάσει περισσότερα από το διπλάσιο του αρχικού τιμήματος. Πριν βγει το 1999, η Eurobank θα πλήρωνε για το πλειοψηφικό πακέτο τής Εργασίας 1,3 τρισεκατομμύρια.δρχ. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της μπανανόφλουδας που πέταξε ο Σάλλας, ένα χρόνο πρωτύτερα η Eurobank είχε αποκτήσει το 18,5% της Εργασίας αντί μόλις 165,2 δισ. δραχμών. Παράλληλα, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η Ιονική των 272 δισ. ήταν υπέρτερη από απόψεως μεγέθους τής Εργασίας των 1,3 τρισ.(*). Η νίκη του Λάτση ήταν πύρρεια. Ο Σάλλας ξαναχαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του. Είχε βγάλει άλλον έναν αντίπαλο από την μέση.

Πέρα, όμως, από την αιμορραγία των αντιπάλων του, ο Σάλλας σημείωνε και μια καθόλου ασήμαντη παράπλευρη επιτυχία με τις "αποτυχίες" του. Η άνεση με την οποία προχωρούσε σε υψηλές προσφορές, λειτουργούσε σαν δυναμωτικό για την μετοχή τής Πειραιώς. Έτσι, δίχως να βγάζει δεκάρα από τα ταμεία της, η χρηματιστηριακή αξία τής τράπεζάς "του" σκαρφάλωνε όλο και ψηλότερα.

1/7/1998: Ο υπουργός οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου ακούει με προσοχή τον Σπύρο Λάτση

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο 2002, όταν η Πειραιώς απέκτησε την ΕΤΒΑ, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο απανωτών εξαγορών και ανακατατάξεων στον ελληνικό τραπεζικό χώρο. Με το χρηματιστήριο στραπατσαρισμένο, ακολούθησε μια εξαετία μάλλον υποτονικών κινήσεων (**), μέχρι που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Κι επειδή, ως γνωστόν, αφ' ενός μεν οι κρίσεις γεννούν ευκαιρίες αφ' ετέρου δε "σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις, αλλά το πώς αξιοποιεί ο καθένας την εκάστοτε πολιτική και οικονομική συγκυρία" (όπως έλεγε ο ίδιος), ο Μιχάλης Σάλλας ήταν στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Τότε, δηλαδή, που θα έβγαινε στο σφυρί η μεγάλη Αγροτική Τράπεζα.

Στο μεταξύ, όμως, ο δαιμόνιος τραπεζίτης κόντεψε να πάθει ένα εγκεφαλικό. Ήταν το 2007, όταν εμφανίστηκε από το πουθενά κάποιος -ανύπαρκτος μέχρι χτες- Ανδρέας Βγενόπουλος, ο οποίος θέλησε με την Marfin του να αγοράσει την Πειραιώς!

--------------------------------------------------
(*) Στις 15 Ιουλίου 1999, σε δελτίο τύπου που εξέδωσε η "Δημοκρατική Συνδικαλιστική Κίνηση ΙΛΤΕ", το οποίο υπογράφει ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Ιονικής Γ. Μαρκάκης, διατυπώνονται οκτώ ερωτήματα για τις διεργασίες απόκτησης του ελέγχου της Τράπεζας Εργασίας από τους ομίλους Λάτση και Σάλλα σε σχέση με το ξεπούλημα της Ιονικής λίγους μήνες νωρίτερα. Μεταξύ άλλων, η ΔΣΚ ΙΛΤΕ ρωτάει (και απάντηση δεν παίρνει):
- Πώς γίνεται μια τράπεζα (η Ιονική) να είναι σαφώς υπέρτερη μιας άλλης (Εργασίας) και η πρώτη να "κοστίζει" μόλις 272 δισ. δρχ. και η δεύτερη να "παζαρεύεται" πάνω από 1 τρισ. δρχ.;
- Πώς γίνεται ένας τραπεζίτης (ο κ. Σάλλας) να προσφέρει μόλις 253 δισ. δρχ. για την υπέρτερη Ιονική (μεγέθη, μερίδιο αγοράς, περιουσιακά στοιχεία) και πάνω από 1 τρισ. δρχ. για την Εργασίας;
- Πώς γίνεται ένας τραπεζίτης (ο κ. Λάτσης) να προσφέρει για την Ιονική (αρχικά) 135 δισ. δρχ. στη συνέχεια να μη συμμετέχει στη διαδικασία και σήμερα να συμμετέχει σ' ένα χορό τρισεκατομμυρίων για μια τράπεζα μικρότερου μεγέθους;

(**) Το 2005, ο όμιλος Πειραιώς εξαγόρασε τη βουλγαρική τράπεζα Eurobank (μετονομάστηκε σε Piraeus Bank Bulgaria), μπήκε στη σερβική αγορά με την εξαγορά τής Atlas Bank (μετονομάστηκε σε Piraeus Bank Beograd) αλλά και στην αιγυπτιακή αγορά με την εξαγορά τής Egyptian Commercial Bank (μετονομάστηκε σε Piraeus Bank Egypt). Το 2007, ο όμιλος διεύρυνε τη διεθνή παρουσία του στην Ουκρανία με την εξαγορά τής International Commerce Bank (μετονομάστηκε σε Piraeus Bank ICB) και στην Κύπρο, με την ίδρυση τής Τράπεζας Πειραιώς Κύπρου και την συμφωνία εξαγοράς τού δικτύου τής Arab Bank Κύπρου.

ΠΗΓΗ